Morgan Matson: Lato drugiej szansy

Niektóre książki są tak beznadzieje, że aż żal je kończyć. Są od początku tak beznadziejne, że po pierwszym rozdziale chce się odłożyć powieść i zapomnieć o niej jak najszybciej. Niestety, ja coraz częściej trafiam na takie książki. I z bólem, muszę stwierdzić, że "Lato drugiej szansy” zalicza się do tej kategorii. Męczyłam tę powieść ponad 2 tygodnie. Lektura miała ok. 410 stron, więc normalnie zajmuje mi to maksymalnie tydzień. Może to przez szkołę  i to, że nie mogłam spokojnie usiąść z tą pozycją. Jest to kolejny dowód, że to co polecają na amerykańskie booktube'ie nie do końca jest takie wspaniałe, lecz zdarzają się wyjątki, ale owa książka nim nie była. 

Taylor była strasznie głupią i nierozsądna bohaterką, że chciało się wejść do lektury i nią potrząsnąć, bo się o niej nie dało czytać. Dziewczyna zawsze ucieka od swoich problemów, kiedy owe pojawią się na horyzoncie. Rozumiem, że niektórzy tak robią, ale uciekanie przed każdym kłopotem na pewno nic nie da, ale nasza główna persona jest zbyt mało inteligenta, żeby to zrozumieć. Kluczem do dobrej książki są dobrze wykreowane osoby, ale Morgan Matson nie umie tego dokonać, a szkoda, bo zapowiadało się naprawdę ciekawie.

Fabuła sama w sobie jest strasznie banalna. Ogólnie cała akcja toczy się nad jeziorem.  Nasza główna bohaterka w wieku 12 lat (kiedy ja o tym przeczytałam, szczęka mi opadła!) zerwała ze swoim pierwszym chłopakiem, Henrym. Również musi stanąć twarzą w twarz ze swoją byłą najlepszą przyjaciółką. Dodajmy, że bohaterka wraz z rodziną przez dłuższy czas nie była w tej miejscowości, ale teraz postanowili wrócić, a dlaczego? Ojciec Taylor jest bardzo ciężko chory i postanowili, że spędzą to lato razem. 

No właśnie choroba ojca głównej bohaterki była w dziwny sposób przedstawiona. Czytając 
"Gwiazd naszych wina" Johna Greena, zostałam poruszona. W grudniu ubiegłego roku uroniłam łzy, a tutaj nawet nie zakręciła mi się łezka w oku. Nie mam serca z kamienia, o czym mogliście się przekonać, w tym poście, że ja naprawdę dużo płaczę. A w tej pozycji... zdaje mi się, że wątek choroby nie był tak często poruszany jak rozterki miłosne głównej bohaterki. Przez 3/4 lektury mamy bardzo schematyczną powieść, a ja oczekiwałam czegoś więcej.

Jakieś plusy? Pomimo tego, że sama książka jest beznadziejna i nic nie może podwyższyć jej oceny, nawet pióro autorki, które w otchłani tragizmu tej powieści nie może jej obronić. Trzeba przyznać, że „Lato drugiej szansy” czyta się bardzo szybko, choć czytałam ją 2 tygodnie i musiałam podchodzić do niej 3 razy. Na początku zraziła mnie bohaterka, a potem nie mogłam się za tę powieść zabrać! Może zbyt wielkie oczekiwania? Muszę jednak stwierdzić, że jak raz usiadłam to mogłam przeczytać 50 stron, chybaże oczy zaczynały mi się kleić i nie mogłam dokończyć nawet 1 rozdziału! 

Podsumowanie: Oczywiście nie polecam wam książki Morgan Matson pod tytułem „Lato drugiej szansy”, ponieważ jest ona beznadziejna. Ma strasznie wkurzającą bohaterką, która ucieka od problemów i zawsze uchodziło jej to na sucho. Jest to jedna z najgorszych powieści tego roku i mojego życia. Ogromne rozczarowanie, ponieważ osoby bardzo często zachwalały tę lekturę, a ja postanowiłam spróbować i żałuję. I ja wam, tę książkę odradzam. Jest wiele lepszych pozycji, które możecie poznać, które wniosą nam coś do życia, bo to nawet nie był dobry odmóżdżacz! 

Lato drugiej szansy, Morgan Matson, Wydawnictwo Jaguar, str. 450, 2014.

Ocena: 1/6

Za książę dziękuję Wydawnictwu Jaguar!